Kamis, 15 Desember 2016

Assalamu'alaikum Wr.Wb
Pada kesempatan kali ini saya akan bernostalgia pada masa-masa SMA. Inget banget pas SMA tuh dapet tugas pelajaran bahasa Daerah bikin drama AJI SAKA,dan pastinya menggunakan bahasa daerahku (bahasa Demayu). Dan inilah naskah dama tesebut (tapi bahasanya campur juga loh  sama bahasa Indonesia :), gakpapa ya harap maklum :D)

AJI SAKA
BABAK 1

                Waktos zaman sengen, teng Dusun Medang Kawit, Desa Majethi, Jawa Tengah, urip pendekar ganteng sing sakti mandra guna sing arane Aji Saka. Deweke duwe keris pusaka lan sing sakti. Selain sakti, deweke rajin lan  nduweni perilaku ingkang sae. Deweke selalu ngrewangi bapane kerja ning ladang,  nolong uwong-uwong sing ngebutuhaken pertolongan, mendi bae lungane, Aji Saka selalu dibaturi ning wong loro abdine sing arane Dora lan Sembada.
Teng sawijine dina, Aji Saka njaluk izin ning bapane arep miyang ngembara luru ilmu karo Dora. Sementara kuen, Sembada ditugasaken kangge nggawa lan njaga keris pusaka dakene meng  Pegunungan Kendeng.
Ibu                               : “ Woy  sedulur, ana sing kenal beli karo kita kih?”
Penonton                     : “ Ari sampean kuh sapa sih wa?”
Ayah            : “ Jare dewek mah, kita kuh ceritae ning kene dadi bapae Mboke Aji                                                   Saka.”
Penonton                    : “ Lah Aji Saka sih panganan apa maning kunuh?”
Ibu                 : “ Aja bangor gah, Aji Saka jeh panganan.Bocah semana gantenge diarani                               panganan!”
Penonton                     : “Aih aran uwong dadi kuh wa.”
Ibu                               : “ Ya iyalah, menurut L!”
Penonton                     : “Ari dika bisa due anak bagus kedik wa, semono rai pas-pasane gah!”

Lagi asike kanda, Aji saka lan Dora teka.

Aji saka lan Dora        : “ Assalamu’alaikum wr.wb .”
ibu lan penonton         : “ Wa’alaikumsalam wr.wb .”
Penonton                     : “ Bocah semono gantenge, ngomonge cacingan.”
Ibu                               : “ Kih sedulur anak reang sing arane Aji Saka (nodok meng Aji Saka).”
Penonton                     : “ Sing sijine sih sapa wa, ingon-ingonane Aji Saka tah?”
Dora            : “ Ingon-ingonan, nda kitae satoan tah. Kita kih pengawal setiane Aji                                                  Saka sing arane Dora.”
Aji Saka         : “Ibu kula nyuwun ijin lan doa restu Ibu(dodok bari nggepeki tangan                                                  emboke).”
Ibu                               : “ Emange arep mendi nang?”
Aji Saka            : “ Kula pengen miyang ngembara luruh ilmu lan pengalaman, gelem beli                                             bapa ngupai ijin?”
Ayah                  : “ Lamon tekade senang uwis bulet, bapa ora bisa nglakuaken apa-apa. Ya                                          Ibu sih cuman bisa ndongakaken bae.”                 
Aji saka                       : “ Kula pamit pa (saliman karo bapae).”
Dora                            : “ (Saliman karo emboke Aji Saka ).”
Ayah              : “ Sing ati-ati ya, kita nitip Aji Saka teng sampean Dora, tulung jagaen                                                anake kita.”
Dora              : “ Iya embokee sampean aja watir, kula bakalan selalu ndampingi anake                                              panjenengan.”
Babak 2

Aji Saka lan Dora ninggalaken emboke Aji Saka, lan mangkat bareng

Aji Saka       : “ Sembada! gawaen keris pusaka kien meng Pegunungan Kendeng                                                    (nguluraken keris meng Sembada ). Sira kudu njaga keris niki sae-sae                                              lan aja dienekakenkaken meng sapa-sapa, sampe kita dewek sing                                            ngemet!”
Sembada                     : “Iya, Tuan! Kula janji bakalan njaga lan ngerawat keris pusakane tuan.”

            Sauwise kuen, Sembada miyang ngidul meng Gunung Kendeng, ari Aji Saka lan Dora ngembara ngalor. Deweke ora nggawa klambi apa-apa, cuman sing dienggo ning awak bae.




BABAK 3

Sauwise sebedug lunga, Aji  lan Dora nyampe ning alas sing rapet kenang wowitan. Lagi enak-enake lunga ning alas, Aji ngrungu ana wong lanang njaluk tulung.

Lanang                                    : “Lutung...!!! Lutung...!!! Lutung...!!!”
Perampok 1                 : ” (panik) endi lutung…gendi lutunge?”
Laki-laki                      : “ tulung….tulung.. (gagap) .”
Perampok 1                 : “Aih, bokatan ana lutung (rangkulan) .”
Perampok 2                 : “ Lah ko dadi akrab mengkenen sih, kan kita garep ngrampok .”
Lanang                                    : “ Lalah iya sih, sing bener bae gah lanag-lanang jeh wedi lutung .”
Perampok 1                 : “ wis aja kakeen ngomong, penekaken kabeh barang-barang berhargae !”
Perampok 2                 : “ Oh tidak bisa.”
Perampok 1                 : “ Sekudua ngrewangi malah mbaturi wong kuen jeh, sira sing benere                                                  bala sapa sih?”
Perampok 2                 : “ Ya maap hilaf kitae kuh.”
Lanang                                    : “ Tulung aja ngrampok kita, kita wong mlarat ora duwe apa-apa.”

            Krungu jeritan mau, Aji Saka lan Dora nggoleti suara. Ora suwe, akhire Aji saka ndeleng ana wong lanang sing lagi di gebugi ning perampok.
Aji Saka                      : “ Woy! ”

            Perampok lora mau ora ngrongokaken omongane Aji Saka.Segelise treleb, Aji saka nendang lan nggebugi perampok mau sampe nyungseb meng lemah lan babak belur.

Perampok                    : “ (Mlayu kebirit-birit).”

Aji Saka lan Dora mareki wong lanang sing mau arep di rampok.

Aji Saka                      : “ Punten, Pa! baka kula olih weruh bapa ingkang pundi?, nangapa ana                                                ning alas niki?”
Laki-Laki                    : ”Asale kula sing Negeri Medang Kamulan, kula ngungsi lantaran                                                         raja ning negeri kula ingkang namine Prabu Dewata Cengkar seneng                                               mangani daginge menusa. Unggal dina Prabu mangani daging menusa                                                   sing dipersembahake Patihe sing arane Jugul Muda. Lantaran wedi                                                    dipangan ning Prabu Dewata Cengkar, rakyat pada  ngungsi meng                                             negeri sejen.”
Aji Saka                      : “ Ko bisa sing uwong mangan uwong Pa, apa maning kuen raja?”
Laki-laki                      : ” Mengkenen, Tuan!Asale raja kula seneng mangani daginge menusa,                                                 gara- gara ana tukang masing istana ora sengaja jrijine keiris, lan                                                      manjing meng jero jangane prabu dewata cengkar. Semenjak kuen                                              Prabu Dewata Cengkar dadi bengis.”
Aji Saka                      : “ Kita kudu nulung rakyat Medang, saking kekejamane Dewata                                                         Cengkar.”
Dora                            : “ Benar tuanku, wong kayang konon ora pantes diarani raja!”
Aji Saka                      : “ Sekiyen pisan kita kudu meng Medang.”
Dora                            : “ Mari tuanku.”

BABAK 4

             Sauwise sedina sewengi, manjing metu ning alas, Nyebrangi kali, nanjak lan muduni bukit akhire wong loro mau nyampe ning Medang Kamulan. Negeri kuen sepi ambring kaya kota mati, langka wong sing katon liwate. Umah pada ketutup rapet-rapet, penduduk langka sing wani metu lantaran wedi dadi panganan prabu Dewata Cengkar.

Dora                            : “ Kepriben kini tuan?”
Aji Saka                      : “ Sira menenga bae ning kene, aja mendi-mendi! Wis kita manjing                                                      dewekan bae.”      

Langka rasa wedi Aji Saka Lunga mareki istana sing sepi ambring, cuman kedeleng pengawal mondar-mandir ning gerbang istana.

Pengawal                     : “ Berhenti, Anak Muda!”( cegat seorang pengawal ketika Aji Saka                                                     berada di depan pintu gerbang istana).
Pengawal                     : “ Sira sapa arep apa mene-mene?”
Aji Saka                      : “ Kita Aji Saka Sing India pengen ketemu Prabu Dewata Cengkar.” Pengawal                 : “ Hai, Anak Muda! Apa sira ora wedi dipangan ning Prabu?”
Aji Saka                      : “ Lah kita meng mene kih emang pengen di pangan ning Prabu Dewata                                             Cengkar .”
 Pengawal                    : “ (kaget) Sira masih enom tap iwis bosen urip. Yaw is ari mengkonon                                                 mah, ayo meluan kita nemui Prabu .”

            Pas ning jero istana, Aji Saka ndelreng Dewata Cengkar murka lantaran Patih Jugul ora nggawa mangsa nganggo deweke.

 Patih                           : “ Ampun gusti kula ora bisa ketemu karo wong siii-siji acan, nganggo                                                 mangane gusti .”
Prabu                           : “ Dasar goblog, masa bodo,pokoke kita pengen mangan menusa!”

Langka rasa wedi Aji saka ngadep Prabu Dewata Cengkar, nyerahaken awak nganggo di mangsa.

Aji Saka                      : “Ampun, Gusti Prabu! Kula Aji Saka. Namon olih kula siap dadi                                                       mangsae Gusti.
Dewata Cengkar bungah kenang olih panganan.

Prabu                           : “ Gage candaken bocah kuen (nodok meng Aji Saka) lan iris-iris                                                         daginge !”
Ketika Patih Jugul akan menangkapnya, Aji Saka mundur selangkah, lalu berkata:

Aji Saka                      : “ (nodokaken sorban) Ampun, Gusti! Sedurunge kula ditangkep. Hamba                                           nduweni siji kepengenan. Hamba pengen olih karang seambane sorban                                            kiyen .”
Prabu                           : “ Cuman kuen bae jalukane ira, apa sira ora pengen karang sing lebih                                                  amba maning?”
 Aji Saka                     : “ Sampun Gusti. Hamba, cuman jaluk karang ambane se sorban kiyen                                                bae”           
Prabu                           : “ Ya wis sedurunge mangan, kita bakalan ngabulaken jalukane ira dikit .”

Aji Saka nyopot sorbane lan di enekaken meng prabu Dewata cengkar.

Aji Saka                      : “Ampun, Gusti!Kamber ngindari kecurangan, alangkah baguse namon gusti                                    dewek sing ngukur,”

            Prabu Dewata Cengkar pun setuju. Perlahan-lahan, ia melangkah mundur sambil mengulur serban itu. Anehnya, setiap diulur, serban itu terus memanjang dan meluas hingga meliputi seluruh wilayah Kerajaan Medang Kamulan. Karena saking senangnya mendapat mangsa yang masih muda dan segar, sang Prabu terus mengulur serban itu sampai di pantai Laut Selatan tanpa disadarinya,. Ketika ia masuk ke tengah laut, Aji Saka segera menyentakkan serbannya, sehingga sang Prabu terjungkal dan seketika itu pula berubah menjadi seekor buaya putih. Mengetahui kabar tersebut, seluruh rakyat Medang Kamulan kembali dari tempat pengungsian mereka. Aji Saka kemudian dinobatkan menjadi Raja Medang Kamulan menggantikan Prabu Dewata Cengkar dengan gelar Prabu Anom Aji Saka. Ia memimpin Kerajaan Medang Kamulan dengan arif dan bijaksana, sehingga seluruh rakyatnya hidup tenang, aman, makmur, dan sentosa.
Pada suatu hari, Aji Saka memanggil Dora untuk menghadap kepadanya.

Aji Saka                      : “ Dora! Mianga meng Pegunungan Kendeng, emeten keris. Waraen ning                                            Sembada sira dikongkon kita .”
Dora                            : “ Daulah, Gusti!”

            Setelah berhari-hari berjalan, sampailah Dora di Pegunungan Gendeng. Ketika kedua sahabat tersebut bertemu, mereka saling rangkul untuk melepas rasa rindu. Setelah itu, Dora pun menyampaikan maksud kedatangannya kepada Sembada.

Dora                            : “ Sembada, batur kula! SekienTuan Aji Saka wis dadi raja Negeri                                           Medang Kamulan. Lan gutus kita mene nganggo ngemet keris pusaka                                                  nganggo digawa meng istana .”
Sembada                     : “ Tidak, sabahatku! Tuan Aji pesen ning kita, keris kien aja dinekaken                                                ning sapa-sapa, kecuali tuan aji dewek sing ngemet,”
Dora                            : “ Maaf sahabatku, kula gah mendapat titah dari tuanku soke ngemet                                                  kerise .”
Sembada                     : ” Tidak sahabatku, kalau begitu aku akan tetap mempertahankan keris ini                               sampai Tuan Aji sendiri yang datang megambilnya!”
Dora                            : “ Benar, tapi tuan Aji memerintahkan aku untuk mengambil keris ini!”
Sembada         : “Aku lebih baik mati daripada harus menghianati Tuanku!


            Akhirnya, terjadilah pertarungan sengit antara kedua orang bersahabat tersebut. Mereka sama kuat dan tangguhnya, sehingga mereka pun mati bersama.
Sementara itu, Aji Saka sudah mulai gelisah menunggu kedatangan Dora dari Pegunung Gendeng membawa kerisnya.

Aji Saka          : “Apa yang terjadi dengan Dora? Kenapa sampai saat ini dia belum juga                                           kembali?”

 Sudah dua hari Aji Saka menunggu, namun Dora tak kunjung tiba.

Aji Saka          : “Aku harus menyusul Dora ke Pegunungan Gendeng sepertinya ada yang                                         tidak beres.”

            Betapa terkejutnya ia saat tiba di sana. Ia mendapati kedua abdi setianya telah tewas. Mereka tewas karena ingin membuktikan kesetiaannya kepada tuan mereka. Untuk mengenang kesetiaan kedua abdinya tersebut, Aji Saka menciptakan aksara Jawa atau dikenal dengan istilah dhentawyanjana, yang mengisahkan pertarungan antara dua abdinya yang memiliki kesaktiaan yang sama dan tewas bersama. Huruf-huruf tersebut juga dikenal dengan istilah carakan.



Tidak ada komentar:

Posting Komentar